تقدیم به شبنم عشق

 

 

زمستان ها که زمین دلتنگ گندم ها می شود

 

نبود گندم ها خرمن خرمن بر دلش سنگینی می کند

 

و در تابستان هاست که زمین دلتنگ تک تک

 

قندیل های شفاف و ستودنیست

 

اواخر زمستان که می رسد

 

زمین همچون مجنون بند بند وجودش بهار را می طلبد

 

و من آن پاییزی ام که نرسیده

 

برگ هایم را ریخته ای

 

 

چه بی رحمانه !

 

چه بی صدا !